In een reeks thema-avonden bij De Associatie voor Coaching was op 25 april 2013 het thema: 

Zelfsturing als ideaal

De notie dat het leven dat je gegeven is (al dan niet door een hogere macht, maar in ieder geval door je ouders) ook geleid moet worden, stelt een ieder voor de vraag hoe (zelf) vorm te geven aan dat leven binnen de gegeven omstandigheden? Een klemmende vraag die des te prangender wordt in het besef dat de standaard levensloop die is ingekaderd door tradities en instituties, zoals men die vroeger kende, meer en meer is geworden tot een individuele keuzebiografie met meerdere, elkaar overlappende en aflossende levenslijnen. De strakke grens tussen jeugd en volwassenheid is vervaagd tot een uitgerekt, minder zichtbaar traject. Jong zijn, volwassen worden en oud zijn, het is allemaal minder vanzelfsprekend.

En daarmee (b)lijkt het leven als gave tot een opgave te zijn geworden. Een opgave die je te lijf kunt gaan met aan de ene kant van het spectrum een strakke, gecontroleerde levensplanning of met aan de andere kant van het spectrum een carpe-diem-mentaliteit. Of is er een middenweg mogelijk? Hoe kan ik mijn idealen bereiken binnen de gegeven omstandigheden. In deze thema-avond verkennen we het begrip zelfsturing en de voorwaarden waaronder deze mogelijk is. In de metafoor van een zeiler: welke beheersingstechniek heb ik nodig om de onbeheersbaarheid aan de elementen te ontnemen een eigen koers uit te zetten?

Wellicht komen we tot de conclusie dat  zelfsturing die middenweg vormt tussen “in beton gegoten” en “laat maar waaien” en levert dit handvatten voor de coach en coachee. Maar weet dat zelfs de beste zeiler bij tijd en wijle het zeil moet strijken en het roer uit handen moet geven. Bij tijd en wijle, maar niet eerder.

Gebaseerd op Schipperen met het eigen leven, Frits de Lange, essay 2003.